Wat was ik ontzettend blij toen ik gevraagd werd door de zeer beroemde violiste Irina Simon-Renes om haar Piano-quartet te fotograferen!
Haar carrière als orkestvioliste begon in 1998 aan de Akademie van de Staatskapelle Berlijn. Vervolgens ging ze als aanvoerder van de tweede violen naar Philharmonisches Staatsorchester Hamburg en vanaf 2001 speelde ze op dezelfde positie bij het prestigieuze Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks in München.
De liefde heeft haar naar Nederland gebracht, en dat herken ik, want de liefde heeft mij juist uit nederland gehaald .
Geinstalleerd in Wassenaar zat Irina niet stil, en heeft zij vanuit het niets een zeer prestigieus Kamerconcert festival opgezet.
Het international Chamber music Festival in Wassenaar ( http://www.icmf.nl)
Bijzonder detail, haar viool is een Nicolo Gagliano uit 1768.
Daarnaast treed Irina ook op met het Piano Quartet Linus, en daar gaat deze blog over.
Ik was bezig om Artportrait op te zetten toen Irina mij vroeg of ik ook groepen in deze stijl kon doen.
Ik was zeer vereerd, maar gelijk daarna bang want hoe kon ik mij concentreren op 4 mensen tegelijk!
Het fotograferen van mensen in deze stijl is zeer nauwkeurig en ik weet precies wat ik uit de geportretteerde wil halen, en deze 1 op 1 dans is al vrij gecompliceerd ( mede omdat ik alleen met daglicht wil werken, net zoals de schilders van toen)
We besloten het te proberen. Niet goed? Dan geen foto! En met deze afspraak had ik de rust om het te proberen.
Natuurlijk was het heel spannend want ik moest 'het licht' in Nederland zoeken, plus het moest een plek zijn waar 4 mensen in gelijkwaardig licht moesten staan. Waar kon ik dat vinden?
Een goede vriendin van Irina, met een prachtig landhuis was zo lief haar huis ter beschikking te stellen. Ik geloof dat ze zelfs een reis naar Italie ervoor had afgezegd, zo graag wilde ze er bij zijn.
Toen ik door het prachtige huis liep was het moeilijk om de juiste plek te vinden.
Op 1 plek vond ik het juiste licht! Maar ik had dan echt het halve huis moeten omgooien om daar 4 mensen te plaatsen, dus ik liep even door de tuin.
En daar stond, tot mijn grote vreugde, een grote schuur met precies het goed licht!
Ik voelde mij zeer gegeneerd om te vertellen dat wij niet in het mooie huis, maar in de schuur gingen fotograferen.
Bezem gepakt, grasmaaier aan de kant geduwd en de sessie kon beginnen.
Omdat het nogal precies werken is gaf ik de modellen af en toe een pauze want ze moesten ontzettend stil staan plus nauwkeurig mijn aanwijzingen opvolgen. Ik hoorde vaak een diepe zucht als ik zei: ok, even pauze!
Ik denk dat we met de hele shoot toch 2 uur bezig zijn geweest, en mijn favoriete foto is deze.
Op facebook zag ik al commentaar van: Is het nou een schilderij of een foto? En dat vond ik een geweldig compliment!
Dat zorgt ervoor dat je blijft kijken, je blijft verwonderen.
De muzikanten waren zeer geduldig ( hoewel ik zag dat ze na 2 uur ook echt wel blij waren dat het klaar was!) zonder hen had ik niet zo precies kunnen werken.
Dank jullie wel Irina, Anasstasia, Esra en Ore!
Photographe Yvelines
